The end of first year and what’s next

Het einde van mijn eerste jaar
Wauw! Wat zijn deze afgelopen 9 maanden een geweldige tijd geweest. En als eerste wil ik u daar hartelijk voor bedanken, zonder uw hulp was alles waar ik over praat in deze post (en alle anderen) niet mogelijk geweest. Vandaar dat ik voordat ik jullie update over mijn avonturen, ik jullie ook op de hoogte wil brengen van mijn beslissing om ook voor het tweede jaar weer terug te gaan naar Redding. Dus als u het op uw hart heeft om mij daarmee te helpen dan kunt u geven via deze link. Ik zal overigens als ik terug ben in Nederland een aantal events houden om jullie te bedanken en te ontmoeten. Maar voor nu, hier is de update van mijn avonturen. (Ik heb nu negen maanden bijna geen Nederlands meer gesproken, dus bij voorbaat sorry als mijn zinsopbouw of spelling geamerikaniseerd is)

Het valt bijna niet te geloven. Mijn eerste jaar BSSM is voorbij! De tijd is voorbij gevlogen maar tegelijkertijd voelt het alsof ik 5 jaar aan groei mee heb gemaakt in 9 maanden. De foto op de voorpagina en deze post werd genomen tijdens de ridderceremonie, waar Bill Johnson en Kris Vallotton (de hoofdpastoren en vaders van het huis) een uitzending en impartatie geven in de vorm van het opleggen van hun zwaarden. Dit was een heel bijzonder moment, ik voelde hun impartatie bijna als een aardbeving binnenkomen. Ik weet en geloof dat ik na afloop een verandert persoon ben.

Ik heb al een paar keer de vraag gekregen hoe het jaar was of wat ik geleerd heb, dus bij deze mijn poging om het in woorden uit te leggen.
Dit afgelopen jaar ben ik op emotioneel gebied van dood naar levend gegaan, waar ik eerst geen visie of hoop had heb ik nu al het vertrouwen in de Heer en heb ik weer zin in mijn toekomst. Ik heb een hernieuwde liefde voor God gevonden en niet alleen dat maar ik heb een liefde gevonden die vele malen dieper is dan ik ooit had kunnen voorstellen. Ik heb wonderen, tekenen, genezingen en bevrijdingen gezien en meegemaakt.
Ik leef nu zonder angst terwijl ik vroeger dacht dat angst gewoon een onderdeel is van het leven, maar ik heb geleerd dat angst een wapen is van de vijand waarmee hij ons een toekomst laat zien waarin we niet op God rekenen. Ik hoor Gods stem helder, zonder twijfel luister ik naar de dingen die Hij mij vertelt. Als ik met iets worstel vertel ik het Hem en luister ik naar wat Hij zegt en als het iets is wat ik moet doen dan ben ik gehoorzaam. Met blind vertrouwen doe ik wat God van mij vraagt en ik ben nog geen enkele keer teleurgesteld.
Ik geloof in de bijbel, dat wanneer het zegt dat God onze beschermer is, ik niet langer mijzelf probeer te beschermen of plannen maak om mijzelf veilig te stellen. Want hoe goed mijn plannen zijn, als ik in een leeuwenkuil beland dan houdt het op. Maar met Gods bescherming zullen de leeuwen mij niets aandoen. Ik heb dit jaar een passie ontwikkeld voor meer van God, om mijn leven volledig over te geven en het voor hem te leven. Ik heb anderen ontmoet met dezelfde vurige passie voor het koninkrijk van God. Ik heb geleerd en geleefd in een volledige overgave met volledig vertrouwen op Hem.

Om het in een aantal woorden te zeggen: ik heb een volledige transformatie ondergaan door en voor overgave aan God.

Ook heb ik het buiten school ongelooflijk naar mijn zin gehad, van het proberen van Amerikaanse restaurants en fast food opties tot geweldige avonturen op bergen en meren. Ik heb echt van alles meegemaakt dit jaar, en we zijn nog niet klaar. Op het moment zit ik in een gastkamer in een inloophuis in Tulsa, Oklohoma. Ik ben hier beland omdat ik en Shannon(mijn vriendin) uitgenodigd werden door een goede vriendin van ons en we besloten het te doen. We hebben hier mogelijkheden gehad om 2 diensten te leiden en te leven met de mensen hier, ze onvoorwaardelijk liefhebben net zoals Jezus deed toen hij op aarde was. We hebben in deze korte 10 dagen al groei gezien in de mensen hier en in onszelf. We hebben mensen in de community geholpen met wat gedaan moest worden, en daardoor allerlei nieuwe mensen ontmoet. Ook hebben we de mogelijkheid gehad om naar de schietbaan te gaan en voor de eerste keer met echte wapens te schieten. Dat was één van de dingen die op mijn bucketlist stond dus ik was dan ook dolblij toen we uitgenodigd werden. We zijn hier nog voor 3 dagen en dan gaan ik en Shannon door naar Ecuador waar de ouders van Shannon hun eigen gemeente hebben. En dan nadat we daar een tijd gebleven zijn kom ik eindelijk weer terug naar Nederland. Ik kan niet wachten om jullie allemaal weer te zien en een goeie knuffel te geven, maar ik zal nog even geduld moeten hebben.

Dankjewel voor het lezen
-Steven